Stel, je hebt miljarden verdiend met het opzetten van een populair sociaal medium. Je gaat trouwen met een knap meiske, en een beetje vent spaart voor een knap meiske natuurlijk kosten noch moeite. Dus wat doe je? Je trekt een miljoen of tien uit je portemonnee en laat een oerbos in Californië kappen om daar een kitscherig Efteling-decortje neer te plempen. Bruggetjes, kasteeltjes, klaterende watervalletjes, dat werk. Autoriteiten boos – ach, dan stop je die ook nog tweeënhalf miljoen toe, dat maakt op de totaalrekening dan ook niet meer uit. Het grote publiek boos – jammer dan, die vonden jou toch al een over het paard getilde zak patat (en spuien hun morele verontwaardiging op hun Facebook-profiel, waarmee ze alleen maar jouw portemonnee blijven spekken). Kortom, dikke middelvinger naar iedereen, jij en je meiske hebben jullie gedroomde sprookjeshuwelijk en de prachtige plaatjes om het te bewijzen.
Waar zou de ophef over het huwelijk van Sean Parker nu echt om gaan? Om het milieu? Om de spilzucht van de superrijken? Als één man een miljoen euro uitgeeft om een bos te kappen, dan heet het een schande. Als een miljoen mensen één euro betalen om datzelfde bos te kappen, dan heet het handel. In feite doet dit celebritypaar niets anders dan wat een heleboel mensen doen of zouden doen wanneer ze gaan trouwen, alleen hebben zij iets meer geld om eraan te besteden. Stel, een anoniem bedrijf had datzelfde stuk oerbos gekocht en er zo’n zelfde romantisch sprookjesbos van gemaakt waar bruidsparen elkaar het ja-woord konden geven… Zou er dan een haan naar kraaien? Welnee, de bruidjes en bruidegommetjes zouden er voor in de rij staan en grof geld betalen om er hun grote dag te mogen vieren. Overigens: het zou mij niet verbazen wanneer dit precies is wat er hierna gaat gebeuren met het nu toch reeds aangelegde sprookjesbos in Californië.
Sean en Alexandra Parker zijn een symptoom, niet op de eerste plaats van oneerlijke welvaartsverdeling of van milieuvervuiling, maar van de uitholling van het huwelijk. Het huwelijk is de laatste decennia ontdaan van haar eigenlijke betekenis en verworden tot een soort juridisch contract met wat sentimentele resten van ritualisme. En trouwens, dat juridische contract stelt eigenlijk ook al niets voor – want de rechten van volwassen mensen zijn al op duizenden manieren geborgd; zo’n contract is de facto nergens meer goed voor. Dus wat overblijft, zijn die sentimentele resten. Twee mensen die aan de wereld willen laten zien dat ze elkaar lief vinden. Een mooi kodakmoment, met een bos, een park of een kerk als louter decor. Applaus, gejoel van de vrienden, tante Truus pinkt een traantje weg. Champagne, taart en tenenkrommende toneelstukjes. Leve het bruidspaar! Dat kun je toch niemand ontzeggen? Daar heeft iedereen toch ‘recht’ op? De Parkers laten zien wat het hedendaagse huwelijk ten diepste is: ritueel restafval – kunstmatig, giftig, slecht voor het milieu. Edelkitsch, holle esthetiek, bijgeloof. Een sprookje ja, in de slechtste zin van het woord.
